30 Nisan 2014

Aslinda buralardayim. Ama yokum...

Ben yine kayboldum... Beni bulan banada haber versin.

O buyuk kazadan sonra toparlayamadim kendimi; Aci cok buyuktu, aciya alistik hepbirlikte, Caresizlikten...

Yine yiyor, yine iciyor, yine nefes aliyoruz, ama icimizdeki kor kullenmek bilmiyor. Tam alistik derken yeni bir olum, ve yeni bir hastalik haberi ile bir darbe daha aldik. Depremden sonraki artci sarsintilar gibi.
Azrailin bu aralar bizimle arasi cok iyi. Sanirim cok iyi agirladik kendisini gitmek bilmiyor bir turlu.
Bunlari yazarken dusunuyorum belki benim gibi dusunen binlerce kisi var suan. Ne aci, hic birbirimizden haberimiz yok, sadece tahmin yurutuyoruz.

Bu olaylardan sonra kurslari askiya aldim, ne dil kurslarina nede dikis kursuna gidiyorum.
Elim kolum kalkmiyor, canim hicbirsey yapmak istemiyor. Ama kendimi deli gibi dikise verdim. Diktiklerimi hediye edip duruyorum, bende durmasida bana sikinti vermeye basladi. Fotograf cekmek ise basli basina eziyet simdilik, o yuzden hediye ettigim kisilere soyluyorum giydiginizde mutlaka bir poz yollayin bloguma koyacagim diye. Umarim yollarlar :)

Simdi uzun elbiselere takmis durumdayim. Kirmizi beyaz cok sirin bir kumastan kestim, birara dikecegim insallah. (deli gibi dikise verdim kendimi derken, yanlis anlamayin, kesip sonra dikerim diyerek kenara koyduklarim bir dolap dolusu oldu.) Neyse elbise bittiginde insallah fotograf cekecek gucu bulursam kendimde hemen yayinlayacagim.

Amma ic karattim degilmi? Ben bile daraldim  okurken:))

Neyse en kisa zamanda capcanli ruh halimle karsinizda olmak umidiyle...

Musmutlu yarinlariniz olsun....